Waar is Berkie afgelopen halfjaar geweest?

Wat heeft Berkie in the USA gedaan?

Berkie heeft simpelweg een buitenlandse minor gevolgd aan Millikin University. Een prachtige ‘private university in Decatur, Illinois. Alhoewel de ervaring geweldig was, is één ding duidelijk: Nederland blijft zijn thuis. Met de door hem zelf geschoten content heeft hij een aftermovie in elkaar gezet. Wat hij hiermee wil bereiken? Dat kun je hem het best zelf vragen!

Play Video

Waar Berkie is geweest:

  1. Chicago- Illinois
  2. Decatur – Illinois
  3. St Louis – Missouri
  4. Indianapolis- Indiana 
  5. New York City – New York
  6. Miami – Florida
  7. Las Vegas – Nevada
  8. Willow Beach – Arizona
  9. Newark – New Jersey
  10. Houston – Texas
Dat zijn aardig wat plekken en staten! Hieronder beschrijft Berkie zijn eerste en laatste dag in Amerika. 

Aankomst:

Daar sta je dan. Aangekomen op het vliegveld in Chicago. Op zoek naar een trein waarvan je weet dat hij $5 per rit is. Vanuit die trein verder lopen naar het hotel. Zonder wifi, data of bekenden. Mijn plan: net zolang mensen vragen tot je er bent. Het personeel op het vliegveld kon me goed helpen. De trein was snel gevonden. Alleen waar moet ik uitstappen? Weer iemand vragen… een zwarte behulpzame vrouw zocht het voor me op in een app. Ik maakte een foto van de reis en wist waar ik uit moest stappen.

De app heette “CTA Tripp planner”. Heb het gelijk genoteerd in mijn notities. Toen stapte er een zwarte man in. Hij was boos en aan het schelden. “Fuck you rich white people who are ruining this country. I hate you.” Hij had het tegen mij. Ik keek de zwarte vrouw aan en ze schudde haar hoofd. Gewoon niet reageren, dat leek me het best. De man bleef dom tegen me aan praten en boze dingen roepen. Toen de trein stopte vroeg ik de zwarte vrouw of dit de plek was waar ik uit moest stappen, ze zei nee. 

De boze man ging toen helemaal tekeer. Hij liep naar de vrouw toe. “You black Women helping him. You should be ashamed of yourself!” Hij was nog bozer dan net. Ik stond klaar om in te grijpen mocht het uit de hand lopen. “Can’t you see he is taking everything from you!”. De vrouw schudde weer haar hoofd. Gelukkig bleef het bij woorden voor de man. De volgende stop gingen we eruit. “Sorry” zei ik, “Did’t want him to shout to you aswel”. De vrouw reageerde “He is just nuts, but I was a little bit scared”. 

“I am leaving you now, good luck finding the hotel, you have to take those stairs.” 

Weer alleen… in Chicago. Het enige dat ik wist was dat mijn hotel op 7 minuten loopafstand was. Maarja, waar naar toe?? Weer mensen aanspreken. Ze hielpen me, lang rechtdoor en daarna naar rechts.

Simpel, dat gaat me lukken. In de tussentijd moest ik een grote koffer meeslepen. Ik wist even niet waar ik moest zijn totdat ik werd aangesproken door een dakloze. “Hi, can I ask you something. I am so sorry to bother you. But Some kids, I don’t even know if it were kids. My shoes were stolen and I was wondering if you had any spare change.” 

“Well… I actually need some help aswell. Do you live here?”. “Yes” hij woonde in Chicago, echter had hij nog nooit van mijn hotel gehoord. Maar hij wilde me helpen. “Have nothing to go to anyway.” Samen gingen we op pad. Hij vertelde me hoe die dakloos was geworden. 4 maanden geleden verloor hij zijn baan. Hij kon de huur niet meer betalen en werd hij gelijk op straat gezet. Tegenwoordig slaapt hij in de trein, waar het lekker warm is. Alleen terwijl hij sliep, waren zijn schoenen gestolen. We liepen naar het adres van mijn hotel. Eenmaal daar aangekomen bedankte ik hem voor zijn hulp. Het was een goede gast. Aardig, behulpzaam en vooral netjes! Jammer dat zo’n iemand op straat kan eindigen. Ik gaf hem $20 voor zijn hulp. Hoop oprecht dat hij er ook daadwerkelijk schoenen van gaat kopen… Mijn avontuur is in elk geval begonnen

Terugreis:

5 maanden later keer ik terug naar huis. Alhoewel Millikin University de laatste tijd als mijn huis voelde, weet ik dat Nederland de plek is waar ik thuis hoor. Dat ik internationaal vlieg herken ik aan Belgen die naast me aan het discussiëren zijn en geloof me, dat klinkt gek. Mijn verhaal eindigt op hetzelfde vliegveld als het begon, Chicago O’hare. Grappig hoe snel het is gegaan. Van mijn eerste keer vliegen met twijfels, voelt het nu alsof ik al jaren op deze manier rondreis. 

Dat Amerika een groot avontuur ging worden wisten we allemaal, echter had niemand dit over mijn mijn reis durven voorspellen. Zo ben ik geholpen door een dakloze in Chicago, heb ik het Amerikaanse college leven ervaren in Decatur Illinois, een NBA wedstrijd gezien in Indianapolis Indiana, prachtige vrouwen gespot met een groep van 11 in Puerto Rico, over de kop gegaan in Six Flags St. Louis Missouri, gefeest in Miami Florida, aan een pokertoernooi meegedaan in Las Vegas Nevada, bijna een vriend verloren in de woestijn in Arizona, mijn vlucht gemist in New York City, overnacht in een AirBnB in Newark New Jersey, met een geweer geschoten in Houston Texas en een Donald Trump Burger naar binnen gewerkt in een godvergeten stad genaamd Bellville. 

Zelfs na dit alles heb ik heel Amerika nog lang niet gezien. Dit land kent zoveel diversiteit en subculturen. Gelukkig heb ik wel veel van Amerika geleerd. Dan bedoel ik niet van de klassen, maar met name van de mensen. De afgelopen periode heb ik zo ongelofelijk veel verschillende leeftijdsgenoten over de hele wereld leren kennen. Het is bijzonder hoe iemands opvoeding en jeugd tot bepaalde inzichten kan leiden. Hoe we allemaal de Amerikaanse cultuur gek en tegelijkertijd interessant vinden. Want er is een ding zeker, die Amerikanen weten hoe ze business moeten drijven. Ik heb me verbaast over de enorme mate van marktgin en de businessmodellen die ze creëren. Alles is hier groter, want alles is hier in een. Geen expertises maar one-stop shops.

Dat Amerikanen echt alleen maar met zichzelf bezig zijn kan ik nu beamen. De meeste Amerikanen die ik heb gesproken zijn nooit over de oceaan gevlogen. Het kwalijk nemen doe ik ze niet. Dit land is zo groot, wanneer je alles in Amerika hebt gezien kan je al met pensioen. En waarom zou je je überhaupt je perspectief op het leven verbreden als niemand dat van je verwacht? Op een uitwisselingsprogramma gaan als niemand dat van je vraagt? Of een andere taal leren wanneer iedereen je toch al verstaat? 

Wat ik wel weet is dat ikzelf Nederland enorm ben gaan waarderen. Man wat heb ik ons openbaar vervoer gemist. De regelmatige bussen die je naar elke station kunnen brengen. Hoe je van elk station met een kanariegele NS (of blauwnet) trein naar elke stad kan reizen en hoe je overal een fietspad hebt om door de stad te fietsen. Ze hebben geen idee hoe wij het hier in Nederland hebben georganiseerd, maarja wij verschijnen ook niet in hun media. 

Alhoewel ik een duidelijk plan heb voor mijn toekomst, vind ik het ook spannend om dit alles achter te laten. Millikin was een bijzondere plek waar ik een aantal bijzondere herinneringen heb gemaakt. Herinneringen als:

Echter liggen deze herinneringen met vrienden in het verleden, terwijl ik ze liever deel, hier nu met mijn geliefden in het heden

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *